Allah’ın belâsı sigaramın külleri

Söndür şu sigaranı dedin ve kaçarcasına uzaklaştın benden. Ne yapacağıma dair herhangi bir fikrim kalmamıştı artık. Sana mı üzülseydim, yoksa şu berbat dumanın üzerime sinmesine mi? Ya da sana üzülse miydim, bilemedim. Yıldızların hızlı hızlı el çırpmalarına uyandığım her gece gibi bu gece de ne yapacağım belli değildi. Seviyordum seni, hayvan gibi seviyordum. Dokunmaya kıyamadığım çıtkırıldım bir çiçeği sevdiğim gibi seviyordum seni. Yine de ne yapacağımı bilmiyordum.

Sigaramı söndürdüm ve döndüğümde gitmiştin. Akasya ağaçlarının anlamsız göz kırpışlarını artık hiç mi hiç çekemiyordum. Pul biber acılığında bir sevdanın ne demek olduğunu ancak sen öğrenebilirdin o gece. Ama gitmiştin. Yol boyunca sevda türküleri söyleyeceğimi sanarak yola çıkacaktım ardından. Kaybolacaktım. Ahmak gibi kaybolacaktım. Ama sen gitmiştin.

O Allah’ın belâsı sigaranın külleri henüz dağılmamıştı ki sen gidiverdin. Defolup gitsindi tüm akasya ağaçları da. Gözlerimi kör etmekten başka neye yarardı o acınası göz kırpışları sen gittikten sonra. Gittiğini idrak etmem belki on saat sürdü belki on dakika. Ama sevda türküleri sahipsiz kalmıştı bile. O yol da meçhule falan uzanmıyordu artık. Sen gidince, hiçbir şeyin sırrı da kalmamıştı.

İzmaritini yağmurların çaldığı sigaramın Allah belâsını vermişti vermesine ama sen gitmiştin. Hatta artık akasya ağaçlarıyla bir alıp vereceğim de kalmamıştı. Burada olsaydın bunu kutlardık bile. Çay demlerdin bana. Ben içmezdim. Bana kızardın. Sonra da giderdin.

E, sen yine giderdin zaten. Bahane lazımdı sana. İyi ki gitmişsin o zaman. Keşke sigarama laf atmayı kessen artık. Zaten gittin. Gittin, bari beni sigaram ve akasya ağaçlarının tatsız kokusuyla baş başa bırak. Çayımı da ben kendim demlerim.

Git şimdi. Küllerimi de ardında götür. O kadar uzaklara git ki adın dâhi anılmasın buralarda. Ama beni unutama.

Şimdilik diyeceklerim bu kadar.

Selâmetle

safaret
safaret.blog.com
safaret.blogspot.com